اشعار

سـزد جـاری شـود از دیــده ام خـون            که در خون غرق گردد قصر مأمون
چـه رخ داده کـه مـأمـون سـتـمـکار            شــرار فـتــنــه اش ریــزد ز رخسار

در افـکـار پــلـیـدش نـقـشـه ای شـوم            بـه دسـتـش خـوشـۀ انـگـور مـسـموم
نــشـانـده در مــحـیـط غــم فـضـا را             کــشــیــده نـقــشــۀ قـــتــل رضــا را
رضــا مــانــنــد شــمــع انــجمـن ها            ســراپــا ســوخــتــه تــنــهــای تـنـهـا
نـه یــاران را ز حـال او خـبـر بـود            نـه خـواهـر، نه بـرادر، نه پـسر بـود
تــعــارف کــرد مــأمــون ســتــمگر            از آن انــگــور بــر نــجـل پــیــمـبـر
امــام هــشــتـم آن مــولای مـظـلـوم            نـگـه بــودش بـر آن انـگـور مسـمـوم
نــفــس هــا آه مــی شــد در نـهــادش            نـه خـواهـر بـود بـر سـر نه جـوادش
سرشک غـربتـش زد حلقه در چشم            که مأمون گشت از سر تا به پا خـشم
پـی تــهــدیــد مــولا؛ آن ســتــمـکار            بـه یـک سو پـرده زد بـا خـشم بسیار
غــلامـان پـشت پـرده تـیغ در دست            ســتــاده مـست تــر از زنـگـی مـست
هــمــه آمــادۀ جــنـگ و ســتـیــزنـد            کــه خـون نــجـل زهـرا را بـریـزنـد

عــزیــز فــاطــمــه گــردیــد نــاچار            گــرفـت انـگـور را از آن سـتـمـکـار
ز دل مــی خــوانــد حـیّ داورش را            صــدا زد جــدّ و بـاب و مــادرش را
تـنـاول کـرد از آن خـوشه سـه دانـه            کــه از جـانــش کــشـیـد آتـش زبـانـه
ز جـا بــرخـاسـت بـا رنـگ پـریـده             در آن حـالـت عــبـا بـر سـر کـشـیـده
غــریــب و بـی کـس و تـنهـا روانـه             نـهـان از چـشـم مـردم شـد به خـانـه
چو شمع سوخته پـیوسته می سـوخت            کـنـار حـجـرۀ در بـسـتـه می سـوخـت
چــراغ نـــور بــخــش انــجــمـن هـا            بـه خــود چـون شعـله می پـیچـید تنها
نــفــس در ســیـنه اش گـشته شـراره            جــوادش را صــدا مــی زد هــمــاره
کــه ای فــرزنــد دلــبــنـدم کـجـایـی            فــــروغ دیـــده ام داد از جـــدایــی
بــیــا تــا تــوشــه از رویــت بگیرم            تـو را گــیـرم در آغــوش و بـمـیــرم
دلـم تــنـگ تـو و معــصـومـه بـاشد            بـه قــلــبــم داغ آن مــظــلـومه بـاشـد
هــنـوزش بـود مـرغ جـان به سیـنه            جــوادش آمـــد از شــهـــر مـــدیــنــه
بـه لـب لــبـیک و در دل بـود آهـش            بــه مــاه عــارض بــابــا نــگــاهــش
پـریـده رنگ، خـونین دل؛ سیه پوش            چـو جـان بگـرفـت بابا را در آغـوش
سـرشـکـش ریخـت بـر سیـمـای بابا            دو لـب بـگــذاشـت بـر لب هـای بـابـا
پـدر یک لحـظه چشم خویش بگشاد            جــوادش را تـمـاشـا کـرد و جـان داد

خــراسـان مـی دهــد بـوی مـدیـنــه            خـراسـان کـوه غـم دارد به سـیـنـه

خـراسـان را سـراسـر غـم گـرفـتـه            در و دیــوار آن مــاتــم گـــرفـتــه

خـراسـان! کـو امــام مـهــربــانت؟            چه کـردی بـا گـرامی میهـمـانـت؟

خراسـان راز دل ها با رضا داشت            چه شب هایی که ذکر یا رضا داشت

خـراسـان کـربـلای دیـگـر مـاسـت            مــزار زادۀ پــیــغــمــبــر مــاسـت

خـراسان! می دهـد خـاکـت گـواهی            ز مظـلـومی، شـهـیـدی، بی گـنـاهی

بــه دل داغ امــامـت را نـــهــادنــد            امـامـت را بـه غـربت زهـر دادند

دریـغـا! مـیـهـمان در خـانـه کُـشتند            چه تنها و چه مظلـومـانه کُـشـتـنـد

امــامِ اِنــس و جـان را زهـر دادنـد            به تهـدیـد و به ظـلـم و قـهـر دادنـد

ز نارِ زهـرِ دشمن، نور می سوخت            سراپا همچو نخل طور می سوخت

ز جـا بـرخـاست بـا رنـگ پـریــده            غـریــبانـه، عـبـا بـر سـر کـشـیـده

گهی بی تـاب و گـه در تـاب می شد            همه چـون شـمع روشن آب می شد

میان حـجـرۀ در بـسته می سـوخـت            نمی زد دم ولی پیـوسته می سوخت

ز هــفــده خــواهــر والا تــبــارش            دریـغـا کــس نـبـودی در کــنـارش

به خـود پیچید و تنها دست و پا زد            جــوادش را جــوادش را صـدا زد

دلش دریای خون،چشمش به دربود            امــیــدش دیـدن روی پــســر بــود

پـدر می گـشـت قـلـبـش پــاره پـاره            پـسـر مـی کـرد بـر حـالـش نـظـاره

پدر چون شـمع سـوزان آب می شد            پــسر هم مثــل او بی تــاب می شد

پـدر آهستـه چـشم خـویش می بست            پـسر می دید و جـان میداد از دست

پــســر از پــردۀ دل نــاله ســر داد            پـدر هم جـان در آغـوش پـسر داد

 کار تو، همه مهر و وفا بود، رضا جان          پاداش تو، کی زهر جفا بود، رضا جان

آن لحـظـه که پـرپـر زدی و آه کـشـیدی          معصومۀ مظلومه، کجـا بود رضا جان

بـر دیـدنت آمـد چـو جـوادت ز مـدیـنـه          سـوز جـگـرش، یا ابـتـا بـود رضا جان

تنها نه جگر، شمـع‌ صفت شد بدنت آب          کی قتل تو اینگونه روا بود، رضا جان

تو ناله زدی، در وسط حجـره و زهـرا          بالای سـرت نوحـه‌ سرا بود رضا جان

یک چشم تو در راه، به دیـدار جـوادت          چشم دگرت کرب و بلا بود، رضا جان

جان دادی و راحت شدی از زخم زبان‌ها          این زهر، برای تو شفـا بود رضا جان

از آتش این زهر، تن و جان تو می‌سوخت          اما به لـبـت، ذکـر خـدا بود رضـا جان

روزی که نبـودیم در این عـالـم خـاکـی          در سـیـنـۀ ما، سوز شما بود رضا جان

از خویش مـران «میثم» افـتاده ز پا را          عمری درِ این خانه گدا بود رضا جان

فــــراق پــــارۀ تــن؛ مـــیــــوۀ دل            کـشـنـده‌ تـر بـود از زهــر قــاتـــل

پسراشکش به صورت بود جـاری            پـدر پـَر مــی‌زنــد مـانـنـد بـسـمـل

بـنـال ای دل کـه بــاشــد داغ بـابـا            بـرای کـودک نـه‌‌ ســالـه مـشـکــل

امـام مـن کـجــا و شـهـر غـربـت؟            گــل زهــرا کــجـا و خــانــۀ گـل؟

بــنـالـم دم به دم سـاعت‌ به‌ سـاعت            بگـیـریم کو به کو منـزل به منـزل

روا بــاشــد بــه تــابـــوت امــامــم            بــه جــای گـل فــشــانــم پـارۀ دل

رضا در حجرۀ دربسته می‌سوخت            خــراسـان از امـامـش بـود غـافـل

پسـر پـروانـه‌سـان دور پـدر گشت            پدر می‌سوخت همچون شمع محفل

امــامـی داد جــان دور از ولایــت            کـه از فیضش ولایـت بـود کـامـل

امـام عصــر گـریــد در عــزایــش            وگـرنـه گریـۀ «میثم» چـه قـابـل؟

من دست خالی آمدم، دست من و دامان تو          سر تا به پا درد و غمم، درد من و درمانِ تو

توهرچه خوبی من بدم، بیهـوده برهردرزدم           آخر بـه این در آمدم باشم کنار خـوان تو

من از همه در رانده ام من رانده ام و امانده ام          یا خوانده یا ناخوانده ام اکنون منم مهمان تو

پای من ازره خسته شد،بال وپرم بشکسته شد          هردر به رویم بسته شدجُزدرگه احسان تو

گفتم منم درمی زنم،گفتی به تو سرمی زنم           دارم امـیـدِ لـحـظه ای بیـنم رخ تـابان تو

سوی تو رو آورده ام بنگر سبـو آورده ام           من آبـرو آورده ام کـو لطف بی پایان تو

حال من گوشه نشین با گوشۀ چشمی ببین          جز سایۀ پُر مهرتان جایی ندارم جان تو

مـن خـدمتی ننـموده ام دانـم بسی آلوده ام           اما به عمری بوده ام چون خار دربستان تو

بی تو نفس به سینۀ ما جــان نمی شود            بی توبهشت روضۀ رضوان نمی شود

اصــلا تــمام وسـعت این گـنـبـد کـبود            گــنـبـد طـلای شاه خــراسان نمی شود

ناکام آن دلی است که درطول عمرخود            یکـبار در حــریم تو مهمــان نمی شود

ایـام عمر ما ز تــو برکت گرفته است            کم‌های ما کـه بی تو فـراوان نمی شود

تو دست من بگــیر و بـده روزی مـرا            گــندم بـدون لطف شـما نـان نمی شود

گشتــم میان این همه اذکــار غرق نور           ذکری به دلبــری رضا جان نمی شود

حس مي‌کنم در مرقدت عطردعا را            عطر توسل هــاي در بـاران رها را

غــرق اجـابت مي شود دست نيازش            هرکس که ميخواند در اين مرقد خدا را

اي مظهر رأفت براي تو چه سخت است            خــالي ببيني دست محتــاج و گدا را

آهــم کــبــوتر مي‌شــود تا گـنــبـد تو            مي‌آورد فــريــادهــاي يــا رضــا را

آئــيــنه هاي لطف تو تـکــثـير کردند           در چشمة دل اشک هاي بي صدا را

آقــا کــنــار پـنـجــره فــولادت آخــر           مي‌گيرم از دستت برات کــربــلا را

اي زائران اينجــا دخيل غــم بـبـنديد           بر آستــانش نــدبــۀ «آقــا بــيــا» را

پائين پــاي تو غــبــاري مي ســرايـد           شعــر کــرامــات نگــاه کــيــمــيا را

آن حریمی که در آن دلها کبوتر می شود            پر زدن تا محضر زهرا میسر می شود

عشوۀ معشوق و ابــراز نیــاز عـاشقـان           به وصال عاشق و معشوق منجر می شود

این نسیم عفو از آب و هوای گنبد است           هر سحر کل حرم از آن معطر می شود

در کنار دست صاحبخانه منزل می کند           زائری که وارد صحـن مطهــر می شود

آب سقـاخانه اینجا طعم کــوثــر می دهد           عطر و طعمش موجب ایمان کافر می شود

هر دلی اینجا توسل کرد عرشی می شود          هر سری اینجا به خاک افتد سرور می شود

با تمام غصه ها هر طــور می شد آمدم           گفتم از مشهد به بعد اوضاع بهتر می شود

من هو یعطی الکثیر بالقلیل آقای ماست           پاسخ یک خواهش اینجا صد برابر می شود

خوش به حال زائری که بعد مشهد آمدن           دل پسند زاده موسی بن جعفــر می شود

عطر و بوی کربلا دارد حریمت،این گدا          کی دوباره زائـر ارباب بی سر می شود

از حرم تا قـتـلـگـه،از قتلگه تا به حــرم          این مسیر از اشکهای فاطمه تر می شود

دلـم جـز به مـهـر تـو ســامـان نـدارد            دمـی زنـدگـی بـی تـو امـکــان نـدارد

نباشد فـقـیر آن که بی مال و پول است            فـقـیـر آن که مـثـل تو سلـطـان ندارد

مـیـان غــم و غــربـت خـود بـمـیــرد            غــریـبـی کـه شــاه خـراســان نـدارد

نگـاهت پُر از مهر و لطفت فـراگـیر            که ربطی به گـبـر و مـسلـمـان ندارد

شــده گــنـبـد تـو نـگــیـنـی بـه عـالـم            نگــیــنی که حــتی ســلیــمــان نـدارد

"قــسـم" تـا به جـان جــواد تو بـاشـد            دگــر احتــیــاجــی به "قــرآن" نـدارد

سـرم روی دامـان تو بـوده یک عمر            پـنـاهـم تـویـی این که کـتــمـان ندارد

دلــم گــشتــه آهــوی صـحـن تو آقــا            در ایـنجـا دلــم شــوق بُـسـتـان نـدارد

یـقـیـنــاً که تـوحـیــد او خــدشـه دارد            کــسی که به حــقّ تـو ایــمـان نـدارد

آرام کن به جامی؛ شور و نـوای ما را            سلطانی و ز رأفـت داری هوای ما را

از سفرۀ کریمت همواره برده ام فیض           پر کرده ای همیشه تو کسیه های ما را

دادیم تا ســلامی تحــویــلمان گــرفـتـی           از خــاطرت نبردی حتی صدای ما را

سهمیــۀ گــدایــان محفــوظ باشد ایـنجا           بگــذاشتی کــناری سهــم عطای ما را

باز آمدیم ای دوست بار گـناه بر دوش           راضی نما دوبـاره از ما خــدای ما را

روزی اگر بنــا شد ما را ز در بـرانی           گو مــادران بپوشند رخت عزای ما را

زیباییِ ضریح و ایوان و صحن هایت           در گوشۀ حریمت بسته است پای ما را

جان جــوادت آقــا؛ جــان عــزیز لیـلا           امضــا نمــا دوبــاره کــربــبلای ما را

باب الجــواد یـعــنی صحن علی اکــبر           تنگ غروب دیدی تو گریه های ما را

در پیش چشم بابا اکـبر شد اربا" اربــا           فـرمود شـاه: عبـاس! آور عبـای ما را

هر چـند کـشـیـدند به تعـیـیـن تو حـدها            آخــر نـرسیــدنــد به درک تو خِــردها

تا وسـعـت آیـیــنـۀ لطف تو بـسـنـجـنـد            محــوند ازلهــا هــمه در روی ابــدهــا

تو خوبی و جز خوب تو را نیست سزاوار           تو خـوبی و ماها همه بد؛ وای به بدها

دل آمده امــروز، نسیــمانــه به بــاغت           تا پُــر کند از غـنچــۀ لطف تو سبــدها

هر کس که شنیده‌ست مقــام حرمت را           بر عــزّت زوّار تو بُـرده است حسدها

تنهــا منِ نــاچیــز، نه شــرمنـدۀ لطفت           یکبار نه، دهها شده، دهها نه که صدها

دریــایی و امــواج تو را نیـست نهایت           در شــرح تو غــرقند رقـمـها و عددها

ازمن همه یک «بوالحسن» و از تو عنایات           از من همه یک «یاعلی» و از تو مددها

حـق است تو را نور ولایت به عــلائم           ختم است تو را تخت خلافت به سندها

تا آل علی هست به اغیار چه حـاجت؟           با بودن صدها چه نیــازی به نـودها؟!

دعوت شدگانیم ز لطف تو در این بزم           ای گــمشــدۀ کــوچــۀ شــوق تو، بلدها

امیـد به دیــدار تو داریم، رضــا جــان           روزی که گــذاریم سر خود به لحـدها

دل اگر دیــده به دلـدار نـبـنـدد چه کند            دیــده گر از کـرَمت بار نبـندد چه کند

تا دلِ سوخته را مثل تو دلـداری هست            دل اگر دیــده ز اغــیـار نبـندد چه کند

دل ز هر کس، به خدا حُجبِ نگاهت بِبَرد            مِهرت آئیـنه به رخســار نبندد چه کند

دلبری چون تو که دل هاست گرفتار غمش            چشم، بر چشم گــرفتــار نبندد چه کند

کیست شایستۀ مدح قدِ سَــروِ تو رضا            دل دخیــلِ قــدم یــار نـبـنـدد چــه کـند

سائلت وقت عبــور تو ز بــازارِ نظـر            راه، با چشــم خــریــدار نبـندد چه کند

تو رضایی و خدا روحِ رضامـنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسماء خــداوندیِ تو

ای همه عــالـم امکـان شده سرگردانت            وی ســرِ خـوان ولای تو همه مهمانت

همه افلاک به زیر قَــدَمت ریگِ رَهَند            همۀ کون و مکان ریـزه خـور دستانت

پِلک مستانه چو بر هم بِنَهی شب گردد            دیده چون باز کنی روز شود حیـرانت

سایه بر سر فِکَن ای زادۀ زهرا و علی            دودمــان تو نظر دوختــه بر چـشمانت

پارۀ جان پــدر! کــوثــر ثـانیِ رسول!            مــادرت مَــحــوِ ز بر داشتـنِ قــرآنـت

چون به توحید گشودی لب شیرینت را            «مَلک از هر سخنت بُرد دُر غلتانت»

انــبــیــا کــارگــزار ره نــورانــیِ تــو            پــاسبانان مــقــرّب هــمگــی دربــانت

تو رضایی و خـدا روحِ رضامنـدیِ تو

می سِزَد سجده به اسمـاء خـداوندیِ تو

کم کم دل هوایی مان بال و پـر گرفت            محتـاج لحـظه های تو راه سفـر گرفت

دل را رئوف من، نگهت تا حرم کشید            پائین پات دست دعــا روی سر گرفت

نجوای عشق، هـمـهمـۀ زائـران اشک            پیـراهن ضریـح تو را چـشم تر گرفت

حاجت زیاد و بذل عنایات بی حد است           هر دل شکسته تر که بود بیشتر گرفت

آقا «قسم به جان جوادت» چه می کند            با این قسم گرفت هر آن کس اگر گرفت

آهو شدن که قسمت هـر کس نمی شود            ضامن ترین امام مرا هم به بـر گرفت

باب الجواد بود که بغض دلــم شکست            شعرم تمام بود ولی تــازه ســر گرفت

آقا ســلام! ســوز و نــوایــی به مــا بـده           هر صبــح و شام حال بکـایی به ما بده

دل تنگ دیــدن تو شدیم ایّهــا الغــریب!           آغوش خویش وا کن و جـایی به ما بده

تنها به عشق دیدن تو نـدبـه خـوان شدیم           هر صبحِ جمعه حـال دعــایی به ما بده

این دیده ای که غیر تو هر چیز دیده است           از ما بگیــر و چـشـم خــدایی به ما بده

تا کی اسیــر لــذّت نـفـسـانـیـت شـدن؟!           بشکن حصار و برگ رهـایی به ما بده

زنگــار معـصیت دل ما را سیــاه کـرد           با کیــمیــای عشق، جـلایــی به ما بـده

شایـسـتـۀ مُحـب تو روی سـیـاه نـیـست           این جلــوه را بگیــر و نمایـی به ما بده

دراین زمان که هر که به دنبال زندگی است           توفـیــق نــوکــری و گـدایی به مــا بده

چیــزی نمانــده تا که مُحــرّم فــرا رسد          سـهـمــیّــۀ امــام رضــایـی به مــا بــده

سهمیّه ای که قطره ای از آن گره گشاست          در دیــده ها بـریـز و صفـایی به ما بده

در هر فــراز روضــۀ گــودال قـتـلـگاه          حال و هــوای کرب و بــلایی به ما بده

گر چه آلـوده تـن و نـامـه سـیـاه آمـده ام            کن عـنـایت که به امـیـد نـگـاه آمـده ام

حرمت کعبۀ عـشق و نگهت چـشم خـدا            به طـواف حـرمت غـرق گـنـاه آمده ام

خسته از سرکشیِ نفـس ز حق بی خبرم            شب ظـلـمـانی ام و در پـیِ مـاه آمده ام

نکـنـد روی بـگـردانـی و راهـم نـدهـی            که به امـید نگـاه، این هـمه راه آمده ام

همۀ حاجـت من دیـدن رخـسار شماست            من بدین در، نه پیِ حشمت و جاه آمده ام

همـۀ هـستی من اشـک غـم کـربـبلاست            زان سبب محضرتان جامه سیاه آمده ام

کربلا، کرب و بلا در دل ما ساخته است            کـز غـمش با شـرر و شعلۀ آه آمـده ام

تا زنده ایم شــور حسینی شعــار ماست            این سبک زنــدگی سند افــتخـار ماست

ما انـتخــاب مــادر قــامت خــمیــده ایم            فــردا بهشت فـاطمه در انتظــار ماست

روضه به روضه پای شما پیـر میشویم            مــوی سفید نــوکـریت اعتــبــار مـاست

تا روضه هست ثانیه ای گــم نمی شویم           هر روز رأس ساعت هیئت قرار ماست

طبق بیــان حضــرت صــادق دل شـما            در لحظه های روضه و گریه کنار ماست

ما جمعــمان فقط به شما جمـع می شـود           این جـمع هیــأتــی سبب اقــتــدار ماست

جــذب نــگــارخــانــه دنیـا نمی شــویـم            دنیــا خودش اسیــر نگــاه نگــار ماست

پخش سبک  

دست من و دامن این ، آقا که خیـلی کریـمِ          لطف و عنایتش به ما ، ثابت شده از قدیـمِ

شب شب عیدی دادن ، فاطمه شد به عاشقا          میــده برات سفر ، مــدیـنه و کــرب و بلا

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

************************************************

از سر شب تا به سحر، دلم میخواد دعا کنم          گــوشۀ سجــاده فقط ، من آقــامو صدا کنم

دل رو به دریا می زنم، تا حرمت پل میزنم          به دامنت با حاجتام ، دست تـوسل می زنم

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

************************************************

تــربت مشهدت آقــا ، سرمۀ چــشم ملــکِ          ضریــح با صفــای تو ، قــبـله نه تا فــلکِ

اسم تو تا نمی بــرم ، قــفل دلــم وا نمیـشه          غیر محبتــت آقا ، چیـزی تو دل جا نمیشه

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

************************************************

لحظه ای هم رهام کنی، بدون که کارم تمامِ          حتی نفس کــشیدنم ، بــدون عشقت حــرامِ

بوی بهشت میرسد از، هر جایی که حرف شماست          خوش به حال عاشقی که، عمرش فقط صرف شماست

مولا علی موسی الرضا؛ مولا علی موسی الرضا ؛ مولا علی موسی الرضا

پخش سبک  

تجــلّی خــورشیــد، ولا مبــارک باشد            ولادت حضرت ِ ، رضا مبارک باشد

نام سبــحــان ، مــدح سلطــان ، گــشتــه ذکــر عــاشقــانی که به عشــقــش مبتــلایــند

پیــروان و ، بــی قــراران ، شــاد و خــوشحــال از قــدومِ یــوسف زهــرا رضــایــند

حضرت نجمه ، گوهر آورده            بر بهشت جان ، کـوثر آورده

یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم

*****************************************************

سیــد و سَروَر آمد ، جان پیــمبـر آمد            دسته گل ِ زیبای موسی بن جعفر آمد

حجت الله ، یابن زهرا ، تا قیامت دل به لطف و جود بی حدّ تو بستیم

ای ولیّ ، نعمت ما ، در طواف مرقد نورانی ات بودیم و هستیم

مضجـع پــاکت ، قــبلۀ دلـهــا            نام زـیبــایت ،حــلّ مشکــلها

یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم

*****************************************************

عبــد فــقیــریم آقا ، به تو اسیــریم آقا            برات کــربلا رو ، ازت میگــیریم آقا

از کرامت ، کن عنایت ، تا قیامت بر ولایت مبتلا باشیم رضا جان

در رَه ِ دین ، با محبّین ، اربعین امضا نما تا کربلا باشیم رضا جان

کن دعا حقّ ِ ، خیل ِ خوبانت            همسفر گـردیم ، با شهیــدانت

یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم؛ یا رضا جانم

امشب که خدا با تو نـمـایـان شــده آقا            انــگـار دلـم تـازه مـسـلـمـان شـده آقـا

از یـاد بــرد نـام  بــهـشــت ابــدی را            هر کس که دلش اهل خراسان شده آقا

هرکس كه رسیده است به جایی ومقامی            از خـاک در خانـه سـلـطـان شــده آقـا

باید بنـویـسـند كــه گنجـیـنـۀ عــرشیـم            در سیـنـۀ ماعـشق تو پـنـهـان شده آقا

فهمـیده ام از هـیـمـنۀ نـور حـضورت            با دیـدن تــو فـاطـمـه خـنـدان شده آقـا

من را ببر از خانه به مـیخـانه، ترم کن

دستی سـر گـیـسو زده دیوانه ترم کن

لبـخنــد بــزن تــا که ببـیـنـند رضا را            آیــات جــمـالــی و جــلالــی خــدا را

لبـخـند بزن تــا کــه ببـیـنـند حـسـیـنی            تا با توحسـن جلوه کند عـرض و سما را

لبخـنـد بزن تا همه در کــیـش تو آیـند            تا شهر حـسیـنیه کـند صــومـعـه ها را

باید كه شــب آمــدنـت بــاز بـگـویـنـد            تقوای تو را، زُهـد تو را، شوق دعا را

بوی تو ز پیـراهن یوسف گـذری كرد            بخشید به چـشـم تـر یــعـقـوب شـفا را

ای آب وهوای دل من با حـرمت گرم

ای ناز نـفـس های خـداونـد دمت گرم

شأنی به جهان بیشتر از نوکری ات نیست            فریاد که دل خواه تر از دلبری ات نیست

یک عمر هلاک تو واین جذبۀ عـشقیم            خاک تو سرم باد که چون سروریت نیست

حتما به علی رفته ای ایـنقدر شگـفـتی            کس نیست، گرفتار دم حـیدری ات نیست

ای معـجــزۀ دامن زهــرا ز نـگـاهـت            پیداست دلی همچو دل مادری ات نیست

هنگام حدیث است بخوان سلسلة العـشق            تا خلـق نویسند تكی دیگری ات نیست

من آمـده ام ســجـده کــنم اوج بـگیـرم            گفتند که جانبخش تر از پادریت نیست

صد شکر خدا صحن گوهرشـاد به ما داد

ما بی کس و او پنجره فـولاد به ما داد

سوگـنـد سر کعـبه بــه دامــان تو باشد            صــد چـلۀ دل قـبـلـه چراغان تو باشد

من بچـۀ آهــویـم و دنــبال تـو هـسـتـم            آقا بــه دلــم حـق بـده حـیـران تو باشد

این خطّه اگر سبز و بلند است و خدایی            اصلا نه عجیب است که ایران تو باشد

جبریل اگربال وپرش سایۀ عرش است            بر روی سـرش سـایـۀ ایـوان تو باشـد

بیچاره بهـشت است که هـر شام تولـد            حـیـران چـراغـان خـیــابـان تـو بـاشـد

امشب سر سال اسـت بده خرجی ما را

هــم پـنــجره فـولاد و هـم کربـبـلا را

ما درد نهـانی و تــوآن لــطف عـیانی            ما کمتر از ایـنـیـم و تو بالاتـر از آنی

بدجور گره خورده به گیسوی شمائـیم            مـا را ز سـرت وا نکـنـی زود نـرانی

بر فرش حرم گرد وغباریم و نشستیم            ما را نـتـکـانی، نـتـکــانــی، نــتکـانی

ما نیز سفـارش شدۀ فــاطـمـه هـسـتیم            خواهی بکـش اما در دیــگر نکـشـانی

ما را به نفس های تو بخـشیده خداوند            ما را به سـر سـفـرۀ غـیــری نـنـشـانی

گیسوی من از غصه تان پیر شـد آقا

كـو كربــبلا و نـجـفـم! دیــر شــد آقـا

دیر وقـتی ست دلم عـرض ارادت دارد           مـاه ذیعـقـده شـد و قـصد زیـارت دارد

نور می آید از آن دور، سفر نزدیك است             این چنین حضرت خورشید عنایت دارد

حـاجـیـان در تب و تـابِ سـفـر بیت الله              مُحـرم كـوی رضـا كعـبۀ حـاجت دارد

روز میلاد كریم است، كرم حیران است              گوشه چشـمی بـه گـدا نیز كـفایت دارد

كنج ایوان طلا روی لب این زمزمه بود              كـمِ ما هـسـت ولـی شـاه كـرامـت دارد

لحظه ای نیست كه نقّاره به گوشم نرسد              جای جـای حـرمـش روح اجـابت دارد

آن طرف پنجره فولاد چه غوغایی بود              مشهد از جنس بهشت است، قیامت دارد

سـایۀ لـطـف رضا بـر سـر زائـر افـتاد              تـا دم مـرگ دلــم شــوق زیـارت دارد